„Poczatki Szkoly Sobotniej siegaja lat 1955 – 56, w których Siostry Nazaretanki (Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu) zaczely uczyc jezyka Polskiego w Blacktown, Villawood, Cabramata, a w roku 1957 na terenie Domu Dziecka Polskiego w Marayong.
Na poczatku nie bylo w planie otworzenia szkoly dla wszystkich polskich dzieci, wiec nauka obejmowala tylko dzieci mieszkajace juz pod opieka Sióstr, a nastepnie gdy kochane mamusie zaczely przyprowadzac swoje pociechy (a bylo ich coraz wiecej), wiec zaczelysmy przygarniac wszystkie dzieci i tak powstala Polska Szkola Sobotnia, która do dnia dzisiejszego stara sie, zeby polskie dzieci nie zapomnialy jezyka polskiego. Pamietam, gdy w Blacktown rozpoczelam uczyc dzieci nie mialam zadnego podrecznika, nawet elementarza, z którego mozna bylo cokolwiek pokazac i nauczyc. Byla tylko kreda i czarna tablica.
Po otworzeniu szkoly w Marayong w roku 1957 w szybkim tempie staraniem Sióstr z Polski i Ameryki, zdobylysmy upragnione pomoce szkolne. Dla najmlodszych tabele i ksiazki elementarzowe – „Moja pierwsza ksiazeczka”, ale bylo ich wiecej, bo i na nastepne lata nauki, a takze podreczniki lekcyjne Sióstr Felicjanek, w którycvh kazde dziecko moglo samodzielnie odrabiac lekcje czytania i pisania. Jeszcze i dzis apnie nauczycielki z tych podreczników moga korzystac.
W krótkim czasie z powodu coraz wiekszego naplywu dzieci w Domu Dziecka Polskiego zabraklo miejsca, byly jednak „baraki” i w jednym z nich uczyly sie strasze dzieci z 2 klasy. Gdy powstalo gimnazjum w Marayong z wygodnymi, duzymi klasami (a dzieci ciagle przybywalo az do 80 i wiecej), nauka z Domu Dziecka zostala przeniesiona do tych prawdziwych szkolnych klas z wygodnymi krzeslami i biurkami”.